Dinsdag heb ik tegen Brian (mijn jongste zoon) gezegd dat ik vandaag de auto nodig heb. Vanmorgen wordt ik om kwart voor 7 wakker, en bedenk me dat ik Brian gisteren niet meer gesproken heb, en dus vraag ik me af of hij er wel aan gedacht heeft dat hij niet met mijn auto naar het werk kan. Dus ga ik mijn bed uit en loop naar het raam, schuif het gordijn opzij, en kijk naar buiten naar de parkeerplaats voor de deur. En ja hoor leeg, geen auto. Dus ik kijk naar de parkeerplaatsen verder op en ook die zijn allemaal leeg. Ik kijk nog een keer naar de plaats voor de deur maar die is echt leeg, en na nogmaals een controle van de parkeerplaatsen verderop. Kom ik tot de conclusie dat hij dus toch mijn auto heeft meegenomen. Dus ik pak mijn mobiel uit de zak van mijn fleecevest en bel hem, terwijl ik naar beneden loop, op. In de gang beneden krijg ik hem aan de lijn. Ik begin direct tegen hem te schreeuwen, dat ik toch gezegd had dat ik vandaag de auto nodig had!. Terwijl ik de kamer in loop zegt hij tegen mij: "Ja, de sleutels liggen op tafel", waarop ik antwoord, terwijl ik inderdaad de sleutels op tafel zie liggen: "Waar is de auto dan?". Voor de deur, zegt Brian. Niet dus, zeg ik. Waarop ik Brian door de telefoon hoor schrikken, en haast hoor denken "hij zal toch niet gestolen zijn. Ondertussen draai ik me om en kijk naar buiten. En wat staat er voor de deur...? Juist ja, de auto...
Ik bied Brian mijn excuses aan en ga de honden uitlaten. Terwijl ik langs de andere parkeerplaats loop zie ik dat ook die vol met auto's staat, en niet leeg is. Wat ook logisch is op dit tijdstip van de dag...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten