Japanners en fotograferen

Gisteren op de scooter richting Zoeterwoude om foto's te maken van kadeverbeteringen. Ja, Rijnland is daar bezig kades te verbeteren zodat de polder daar niet onder water stroomt. Voor de nieuwsbrief was een mooie foto nodig en ik wilde nog wat meer foto's hebben voor de website en facebook.
Dus de scooter gepakt, het was mooi weer, ook dat nog, en onderweg naar Zoeterwoude. Even voorbij Zoeterwoude dorp kwam ik daar de eerste verbeterde kade tegen. Tenminste dat dacht ik. Het was een kade en er was duidelijk pas geleden iets aan gedaan. Dus... scooter aan de kant, camera gepakt, en het eerste wat ik zag toen ik bij het water kwam was een aalscholver die net een vis gevangen had, en nu bezig was deze met enige moeite naar binnen te werken. Oei, dat is ook altijd leuk om te fotograferen. Dus in plaats van de lens op de kade te richten, richt ik de lens op de aalscholver, die weer vrolijk door ging met vissen. Binnen een minuut stopt er een auto, er stappen twee mensen uit, die binnen no-time naast me staan. ... Japanners, met een camera in hun handen en nadat ze even hebben moeten kijken wat ik nu toch aan het fotograferen was, begonnen ze vrolijk met mij mee te doen.
Aangezien ik eigenlijk voor de kade kwam draaide ik me om en begon foto's te maken van de kade. En ja hoor! ook de Japanners draaide zich om, en begonnen nu ook de kade te fotograferen. Maar na een paar foto's hadden ze de kade toch wel gezien en vertrokken weer.

Ik vraag me nu toch werkelijk af? Zullen ze echt in de auto zitten en zeggen: "kijk daar staat iemand met een camera foto's te maken". "Stop, dat moet dan interessant zijn" En ongeacht wat het is, dan maar aan het fotograferen slaan? En wat zeggen ze dan als ze weer thuis zijn? "Kijk, dit is... euhhh? Tja, ik weet niet precies wat het is, maar er was een Nederlandse die er foto's van aan het maken was, dus het moet wel interessant zijn"

De aalscholver

De versterkte kade

Geen rood!!!!

Afgelopen zaterdag voor een nieuwe auto wezen kijken. De oude begon steeds vaker gebrekjes te krijgen. Tijdens het gesprek met de dealer gelijk al gezegd: "alle kleuren zijn goed, maar geen rood". Affijn, na alles doorgenomen te hebben zou het dus een zwarte worden. Maar daar moest meneer de dealer nog even over bellen of die zwarte inderdaad nog beschikbaar was. Tijdens het telefoontje bleek al snel dat de zwarte inderdaad gereserveerd stond en dus niet meer voor ons beschikbaar was. Wel waren er nog een paar .... Juist rode... Nee, zei meneer de dealer, terwijl ik ook al hard nee zat te schudden met mijn hoofd, ze willen geen rood. Dus dat werd opnieuw kijken, zoeken en rekenen. Een witte dan, maar die was er alleen in de wat luxere versie, en dat ging eigenlijk net boven ons budget. Nou ja, nog een keer wikken en wegen en rekenen... Toen moest meneer de dealer nog even naar een andere klant. En tja, toen heb ik nog maar eens goed na zitten denken en met Ko overlegd. De showroom nog eens doorgelopen om te kijken of er nog een rode stond, om nog maar eens goed naar die kleur te kijken. Nu ja, je voelt hem natuurlijk al aankomen... We krijgen over een week of twee een hele nieuwe Renault Twingo, en de kleur is.... Tada ROOD... 

Ach het scheelde zoveel geld en als je erin zit zie je die kleur toch niet meer.

Voor mij is het dus de allereerste keer in mijn leven dat ik een hele nieuwe auto krijg. Ik verwacht nog wel het nodige commentaar van mijn zoons. Want wat hebben we Ko uitgelachen toen hij bij ons kwam wonen met zijn rode auto :)

Kinderen!!!

Vandaag eerst zoals gewoonlijk geewerkt. Het was weer eens zo'n waar geen einde aan lijkt te komen. Soms heb je dat wel eens, je bent moe, en kan je niet echt goed concentreren, en het wil gewoon niet echt. Na het werk zijn we gelijk met de honden gaan lopen, even lekker naar achteren, het weiland door. De honden hadden er ook zin in. Tycha heeft weer lekker achter haar balletje aan kunnen lopen, en Shendor deed zijn eigen ding. Natuurlijk moesten ze allebei ook de sloot weer beter bekijken. Dit doen ze altijd, behalve als er dik ijs op ligt. Nu het weer wat warmer was, nemen ze ook weer vaker een duik. Fijn is dat Tycha de andere sloot bewoners met rust laat en heerlijk een beetje door de sloot loopt te banjeren terwijl de eenden om haar heen zwemmen.
De Ooievaars waren er ook weer, en liepen langs de slootkant hun kostje bij elkaar te scharrelen. De Alpaca's liepen wat verder weg zodat Shendor ook los kon blijven lopen.
Bij thuis komst staat Kevin boven aan de trap. "Mam! ik moet je wat vertellen". Ohh, nee hè, wat nu weer. "ik heb gisteren een ongeluk gehad". Euh, even denken, zijn Volvo staat op het parkeerterrein, volgens mij heel, en zijn Kangoo ook. Dus die auto's zijn het niet geweest. Het kan natuurlijk nog de Range Rover zijn.
Dus ik reageer: "Oh, wat dan?" "Nou, we zijn gisteren over de kop geslagen met de daf van Stef". Hè! "Heb je wat". Kevin: "Nee, een beetje spierpijn". Wat is er gebeurd dan ? Kevin: "Nou we gingen nog even met Stef zijn daf rijden (de daf hadden ze zondag pas opgehaald, en was gratis) "Een beetje scheuren op een parkeerterrein" "En terwijl Stef een kort bochtje wil draaien, voelde ik al dat het niet goed ging". We zijn helemaal over de kop gegaan".
Ik vraag: en Stef heeft hij ook niets? Nee, Stef heeft een bult op zijn hoofd, maar meer niet. Maar, gaat Kevin verder: "De auto ging één keer helemaal over de kop, en alle ruiten liggen er uit"

Ze zijn nog wel met de auto naar huis gereden. Dat was geen pretje. Geen ramen, een deur die niet meer goed sluit, één deur die nog wel sluit maar een stuk boven het dak uitsteekt, want ja, dat dak was ook behoorlijk ingedeukt. Maar verder deed alles van de auto het nog. Tja dat heb je met een daf, je slaat er volledig mee over de kop, hij komt weer op zijn pootjes terecht, en je rijdt er weer mee verder.

Kevin is wel geschrokken. Hij dacht echt terwijl het gebeurde dat het pijn ging doen. Voelde ook overal glassplinters, en heeft natuurlijk vreselijk veel geluk gehad dat het zo is afgelopen.

Tja, jongens.... Never a dull moment.

O ja, willen we thuis nog even zo'n lekkere Latte Machiato maken, is ons nespresso apparaat kapot. Waarschijnlijk is er iets door gebrand, dus morgen maar even bellen.

Hond los

Gisterenavond zoals iedere dinsdagavond weer wezen trainen. Eerst even een spoortje gelopen, het was eindelijk weer een keer lekker weer, en dat spoortje uitwerken met Tycha leek eigenlijk weer nergens op. Nu wist ik precies waar ik geweest was, en weer was Tycha te hyper, ik moet een manier vinden waarop ze rust kan vinden, en niet als een hyperdepieder geval over dat veld wil rennen. Hierna met Nienke een paar oefeningen gedaan en dat ging niet verkeerd. Later waren ook Coby en Ilse gearriveerd, en rond een uur of 21.00 waren wij met de zoekhonden klaar met trainen. Aangezien de temperatuur nu toch wel weer aardig was gedaald, vonden wij het wel een goed idee om alvast in de keet een bakkie te gaan doen.
Terwijl wij nog even zitten te praten en te wachten totdat het water kookt, zegt Ilse: "Hé, er rende een hond langs". Tegelijk vraagt ze aan Coby of haar honden wel goed vast zitten (een ervan is namelijk niet echt aardig). Ilse gaat naar buiten, komt terug en zegt: "Het was Shendor". Huh!? Nou ja, als Shendor langs rent en ze zijn nog aan het stellen op het veld, dan weet ik ook wel waar ik hem kan vinden.
Onderweg naar het veld, zie ik Herman al aankomen, met Shendor aan zijn arm hangend. Wees gerust, hij had een bijtmouw om :-)
Wat bleek, het deurtje zat niet goed dicht, en Shendor heeft zijn kans waar gezien. Hij weet precies waar hij wezen moet, ondanks dat Herman om de hoek stond en niet zichtbaar op het veld. Hij heeft eerst nog even bij Piet gekeken, maar gelukkig op tijd geconstateerd dat Piet geen pak aan had, en is toen doorgegaan naar Herman.
Ach ja, heeft hij ook weer eens een leuke avond gehad.

War of the Worlds

Vanavond 2 juli naar War of the Worlds geweest. Het muziek spectakel van Jeff Wayne. Tot nu toe, is het erg goed. De muziek is iets hard, ik dacht nog: "Wij maar tegen Brian zeggen, zet je muziek zacht".

War of the worlds is lang geleden geschreven door H.G. Wells, en er is een hoorspel op gemaakt door Orson Wells. Het beruchte hoorspel wat zoveel paniek veroorzaakt heeft in Amerika lang geleden.

Vanavond was de 30ste anniversary van de muziek op War of the worlds, welke gecomponeerd is door Jeff Wayne. Jeff Wayne was ook vanavond de dirigent van het orkest welke de muziek speelde. Ook tenminste 1 van de zangers/acteurs was één van de originele artiesten van de plaat.

De uitvoering werd dus uitgevoerd door een live orkest, met acteurs/zangers en natuurlijk de diverse licht en andere effecten. Op de achtergrond draait de film, waarin de acteurs met video beelden direct geintegreerd worden.

Grappig is dat, terwijl het verboden is om te filmen of foto's te maken, werkelijk de halve zaal met de mobiel zit te filmen of foto's aan maken is. Vanaf de tribune, waar wij zaten was dat goed te zien. Dus ach, als iedereen het al doet kan ik ook wel een foto maken, zo gedacht zo gedaan.

De kwaliteit is natuurlijk niet echt om over naar huis te schrijven, maar toch een beeld bij deze post.

Supertramp aka Roger Hodgson

Op 21 mei 2009 zijn we weer eens uitgeweest. Dit maal naar Roger Hodgson de voormalige zanger van de beroemde band Supertramp. Ik heb altijd al gezegd als Supertramp ooit nog eens optreedt dan wil ik daar naar toe. Gelukkig hoorde Ko via een collega dat de zanger van Supertramp (de band zelf bestaat namelijk niet meer) samen met het Metropole orkest een optreden zou geven in het Wereld Forum Theater in Den Haag. Wisten wij veel dat Roger Hodgson de zanger van Supertramp was! Gisterenavond was het dus zo ver.

Eerst met de trein naar Den Haag waar we eerst een hapje willen eten. We zijn voor het (on)gemak maar even vergeten dat het Hemelvaartsdag is, en dus eigenlijk een zondag. Dit betekent dat de meeste restaurants pas om 17.00 uur of 17.30 uur open gaan. Dit realiseren we ons ook pas later. We vinden het al raar, dat terwijl het heel druk is in de stad, en de terassen vol zitten, we nergens iets kunnen eten. We zijn dus te vroeg in Den Haag! Op zoek naar een restaurant wat al wel open is doorkruizen we zo ongeveer de hele binnen stad. Om 17.00 uur zijn we weer aangekomen waar we begonnen zijn en gaan dan maar een eetcafé binnen. Daar is het leeg, er is helemaal niemand te bekennen. Wanneer Ko naar de keuken loopt schrikken ze zich daar rot, ze hebben ons niet binnen horen komen. We eten daar een coctail van Rivierkreeft vooraf, gevolgd door een varkenshaas voor mij en een tournedos voor Ko. Als toetje nemen we allebei een huisgemaakte chocoladetaart die erg lekker is.

Na het eten gaan we met de tram naar het Wereld Forum theater, hier rook ik buiten eerst nog een sigaret. Het optreden van Roger is de openingsavond van het The Hague Jazz festival. Het is dan ook al erg druk en we zien de VIP's arriveren. Om even over half 8 gaan we de zaal maar in. We hebben plaatsen op het balkon, wel een beetje ver van het toneel, maar goed het gaat tenslotte om de muziek.
Om 10 over 8 is de zaal al bijna helemaal gevuld, met uitzondering van 2 plaatsen naast ons en alle rijen achter ons. Één minuut voor tijd worden de VIP's de zaal in geleid, en ja hoor de rijen achter ons zijn dus gereserveerd voor de VIP's. Veel Grijze mannen met hun vrouwen op stand, en als je VIP bent moet je vooral veel praten lijkt het wel. Op het moment dat het licht al gedempt wordt zijn de plaatsen naar ons nog steeds open. Dat kijk ik naar rechts en het lijkt alsof ik daar een collega aan zie komen. Ik vraag aan Ko: "is dat Ellen?" Ko kijkt en zegt: "het lijkt er wel op". De enige plekken die nog vrij zijn, zijn de plekken naast ons, en die blijken voor haar en haar man te zijn. Bizar... je gaat naar een concert in een zaal waar toch minstens 800 man in past, en de enige collega van je die ook naar dat concert gaat, wat wij niet wisten, komt naast je te zitten.

Het concert was verder erg goed, de muziek van Supertramp met het Metropole orkest is een hele goede combinatie.

Roger Hodgson opent The Hague Jazzfestival 2009
DEN HAAG - Roger Hodgson, voormalig leadzanger van Supertramp, opende donderdagavond de vierde editie van het The Hague Jazzfestival. Alle grote Supertramphits kwamen voorbij. Het publiek stond in de Willem Alexanderzaal van het World Convention Center soms letterlijk op de banken.

Zo bizar!

Dinsdag heb ik tegen Brian (mijn jongste zoon) gezegd dat ik vandaag de auto nodig heb. Vanmorgen wordt ik om kwart voor 7 wakker, en bedenk me dat ik Brian gisteren niet meer gesproken heb, en dus vraag ik me af of hij er wel aan gedacht heeft dat hij niet met mijn auto naar het werk kan. Dus ga ik mijn bed uit en loop naar het raam, schuif het gordijn opzij, en kijk naar buiten naar de parkeerplaats voor de deur. En ja hoor leeg, geen auto. Dus ik kijk naar de parkeerplaatsen verder op en ook die zijn allemaal leeg. Ik kijk nog een keer naar de plaats voor de deur maar die is echt leeg, en na nogmaals een controle van de parkeerplaatsen verderop. Kom ik tot de conclusie dat hij dus toch mijn auto heeft meegenomen. Dus ik pak mijn mobiel uit de zak van mijn fleecevest en bel hem, terwijl ik naar beneden loop, op. In de gang beneden krijg ik hem aan de lijn. Ik begin direct tegen hem te schreeuwen, dat ik toch gezegd had dat ik vandaag de auto nodig had!. Terwijl ik de kamer in loop zegt hij tegen mij: "Ja, de sleutels liggen op tafel", waarop ik antwoord, terwijl ik inderdaad de sleutels op tafel zie liggen: "Waar is de auto dan?". Voor de deur, zegt Brian. Niet dus, zeg ik. Waarop ik Brian door de telefoon hoor schrikken, en haast hoor denken "hij zal toch niet gestolen zijn. Ondertussen draai ik me om en kijk naar buiten. En wat staat er voor de deur...? Juist ja, de auto...
Ik bied Brian mijn excuses aan en ga de honden uitlaten. Terwijl ik langs de andere parkeerplaats loop zie ik dat ook die vol met auto's staat, en niet leeg is. Wat ook logisch is op dit tijdstip van de dag...